Waar zal ik slapen vannacht?
Misschien wel in een bed zo zacht,
Als een baksteen met een plukje mos,
Of met geluk op grond zacht als in het bos.
Zie ik vannacht misschien nog de maan?
Ik hoop dat ik morgen ook weer mag bestaan.
– Elske Spaa –
Ik heb dit gedicht geschreven, omdat ik weet hoe het voelt om te vechten voor je leven. In mijn geval door een ziekte waartegen ik voor de diagnose machteloos was. Een ziekte met een simpel goedkoop medicijn.
Een dakloze voelt zich ook vaak machteloos. En ze zijn net als ik met heel weinig, heel veel beter af. Het is aan mensen zoals jij en ik om hen te helpen, en hen die middelen te geven.
Dankzij de hulp van één dokter kan ik dit jaar nog slapen in de kou.
Help jij dit jaar ook iemand met overleven?
